Choroba sieroca nazywana jest też często jako syndrom sieroty, rozumiany jako zespół opóźnienia rozwoju fizycznego, psychicznego, emocjonalnego czy behawioralnego. Choroba sieroca to nic innego jak reaktywne zaburzenie więzi występujące u dzieci zaniedbanych emocjonalnie czy opuszczonych.

Choroba Buergera to schorzenie, które najczęściej dotyka mężczyzn między 30. a 40. rokiem życia. Powoduje zapalenie tętnic, bóle kończyn oraz problemy z Buergera – czym jest?Choroba Buergera jest zakrzepowo-zarostowym zapaleniem żył i tętnic. Rozpoczyna się w małych tętnicach kończyn górnych oraz dolnych. Tam dochodzi do nadmiernego liczebnego wzrostu komórek śródbłonka oraz pojawienia się nacieków limfocytarnych. Następnie wytwarza się skrzeplina, która zamyka światło naczynia, a ostatecznie, w przewlekłej fazie choroby, ma miejsce zwłóknienie ściany naczynia i jego zwężenie. W chorobie Buregera może dojść nawet do całkowitego zamknięcia światła naczynia na pewnych odcinkach, co powoduje zwłóknienie okolicznych nerwów oraz się, że na chorobę Buergera najczęściej chorują młodzi mężczyźni, którzy palą tytoń. Używka ta powoduje bowiem znaczne zwężanie się naczyń krwionośnych. Niektórzy specjaliści za przyczynę tej choroby uważają również wadliwe geny oraz niewłaściwe mechanizmy układu Buergera – objawyNajbardziej charakterystycznym objawem choroby Buergera jest chromanie przestankowe. Jest ono następstwem zwężenia się naczyń krwionośnych na pewnych odcinkach tętnic, co prowadzi do gorszego ukrwienia kończyn w określonych miejscach i pogorszony dopływ tlenu. Niedotlenienie oraz niedokrwienie tkanek sprawia, że chory odczuwa mocny ból oraz kurcz mięśni, który uniemożliwia mu naturalne i płynne poruszanie się. Chromanie można rozpoznać po charakterystycznym chodzie z przystankami – chory podczas poruszania się musi robić przerwy, aby odpocząć i odczekać, kiedy ból kończyn dolnych lub górnych w chorobie Burgera objawia się sinieniem palców rąk lub nóg oraz obrzękiem palców o sinoczerwonym zabarwieniu (podobnie jak w zespole Raynauda palce przypominają wałeczki). Do tego dochodzi uczucie drętwienia stóp lub rąk, jak również odczuwanie w nich ciągłego zimna. Jeżeli chory nie przestaje palić tytoniu, dochodzi do kolejnych następstw choroby, czyli bólów spoczynkowych oraz zmian Buergera – diagnostykaDiagnostyka choroby Burgera zaczyna się od przeprowadzenia wywiadu. Lekarz zbiera w nim informacje o rodzaju odczuwanego bólu, wieku pacjenta, epizodach chromania przestankowego itd. W badaniu przedmiotowym sprawdza z kolei czy występują ślady owrzodzeń, sine zabarwienie palców stóp lub rąk, palpacyjnie wyczuwa tętno w tętnicach pacjent musi wykonać szczegółowe badania laboratoryjne, takie jak:parametry wydolności nerek,profil lipidowy,ocenę zaburzeń krzepnięcia,przeciwciała przeciwkolagenowe,przeciwciała toczniowe,przeciwciała antykardiolipinowe,badania w kierunku badaniami laboratoryjnymi zleca się również wykonanie USG, badania radiologicznego oraz badania izotopowego. Wszystkie one mają pomóc odróżnić chorobę Burgera i związane z nią objawy od innych chorób takich jak np.: cukrzyca, miażdżyca zarostowa tętnic kończyn, twardzina układowa, choroba Raynauda, toczeń rumieniowaty, zespół antyfosfolipidowy, mikrozatorowość Buergera – leczenieGłównym celem leczenia choroby Buergera jest poprawa ukrwienia tkanek, wyeliminowanie bólu, usunięcie martwiczych zmian, a w ostateczności amputacja kończyny. Aby leczenie mogło mieć szansę na powodzenie, konieczne jest odstawienie tytoniu (dzięki temu odsetek amputacji można zmniejszyć z 40 do 5 %).W celu poprawy ukrwienia tkanek, stosuje się prostaglandyny, które powodują rozkurcz tętniczek oraz zwieraczy przedwłośniczkowych, hamujących sklejanie się płytek krwi. Do tego podawane są leki takie amlodypina czy nitrendypina (antagoniści wapnia), które doprowadzają do rozkurczu naczyń krwionośnych. W leczeniu farmakologicznym stosowane są też leki przeciwzakrzepowe oraz leczenia obejmuje również włączenie kontrolowanej aktywności fizycznej, która ma na celu poprawę ogólnego krążenia krwi. Ćwicząc, należy zadbać o odpowiednie wygodne ortopedyczne obuwie oraz ochraniacze na Powyższy artykuł nie stanowi porady lekarskiej. Jeśli masz problemy ze zdrowiem, skonsultuj się z lekarzem. Choroba Buergera lub zarostowe zapalenie zakrzepowo-naczyniowe (TAO) jest chorobą rzadką. Jest to zapalna, odcinkowa i okluzyjna choroba tętnic i żył małego i średniego kalibru kończyn kończyn. Dotyka głównie młodych mężczyzn, tradycyjnie palących, przed 45 rokiem życia. Obecnie nie ma swoistego leczenia choroby Buergera. fot. JenkoAtaman/AdobeStock Opublikowano: 13:15Aktualizacja: 10:53 Choroba zakrzepowo-zarostowa tętnic i żył, znana jako choroba Buergera, prowadzi do stopniowego i pogłębiającego się zwężania światła naczyń i ich niedrożności. Powstające zmiany są wynikiem toczącego się stanu zapalnego żył i tętnic, który powoduje pojawienie się zakrzepów. Przyczyna choroby nie jest do końca znana. Dotyka głównie mężczyzn w przedziale wiekowym między 20. a 40. rokiem życia. Choroba Buergera – przyczyny i źródła rozwojuObjawy choroby BuergeraChoroba Buergera – leczenie i rokowania Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Choroba Buergera, czyli zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń, to choroba o nieznanej przyczynie, dotykająca nierzadko osoby młode. Występuje najczęściej u osób palących papierosy i używających plastrów nikotynowych. Prowadzi do zmniejszenia drożności żył i tętnic, szczególnie w kończynach dolnych. Za czynnik sprawczy rozwoju choroby wskazuje się szkodliwy wpływ nikotyny i substancji smolistych zawartych w tytoniu. Przez wiele osób mylona jest z miażdżycą. W przeciwieństwie do niej choroba Buergera prowadzi do zrastania się śródbłonka wyścielającego naczynia i żyły, co utrudnia prawidłowy przepływ krwi i prowadzi do niedotlenienia tkanek. Choroba Buergera – przyczyny i źródła rozwoju Przyczyny rozwoju choroby nie są do końca znane. Z racji, iż dotyka osoby palące, jako główne źródło jej rozwoju podaje się nikotynę. Stawiane przez lekarzy hipotezy odnośnie do powstania ognisk chorobowych dotyczą predyspozycji genetycznych, autoimmunologii lub stresującego trybu życia. Choroba Buergera jest ostatnim stadium stanów zapalnych i powstających zakrzepów tętnic i żył. Rozpoznanie choroby stwierdza się na podstawie wywiadu z pacjentem i badań uzupełniających. W diagnostyce najważniejsze jest przede wszystkim wykluczenie innych chorób dających podobne objawy, np. toczeń, cukrzyca, miażdżyca, zatorowość. Badaniem potwierdzającym chorobę Buergera jest angiografia. To rodzaj tomografii, który pozwala zobrazować wnętrze żył, tętnic i naczyń krwionośnych. Badanie to daje podgląd na drożność naczyń i potwierdza ewentualną zatorowość i zwężenie światła. Dodatkowo wykonuje się USG w celu ustalenia ciśnienia krwi. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność WIMIN Odporność, 30 kaps. 59,00 zł Odporność Bloxin Żel do jamy ustnej w sprayu, 20 ml 25,99 zł Odporność Estabiom Junior, Suplement diety, 20 kapsułek 28,39 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw suplementów, 30 saszetek 99,00 zł Odporność Naturell Immuno Kids, 10 saszetek 14,99 zł Choroba rozwija się stopniowo i towarzyszą jej narastające objawy. Pogłębiające się zwężanie światła żył i tętnic kończyn dolnych objawia się bólem i uczuciem zimna. W wyniku niedotlenienia tkanek stany zapalne mogą objąć również nerwy. U osób dotkniętych chorobą stwierdza się występowanie sinicy, bladości, uczucia mrowienia i drętwienia kończyn dolnych. Dolegliwości mają charakter napadowy i krótkotrwały. W zaawansowanym stadium na skórze mogą pojawić się owrzodzenia, wybroczyny i postępująca martwica. Objawy choroby Buergera mogą być rozłożone na okres kilku lat i nawracać regularnie w różnym stopniu zaognienia. Zobacz także Choroba Buergera – leczenie i rokowania Osoby, u których stwierdzono pierwsze objawy chorobowe, powinny zrezygnować z palenia papierosów i stosowania plastrów nikotynowych. To kluczowy krok w zatrzymaniu rozwoju choroby. Leczenie farmakologiczne skupia się głównie na minimalizowaniu jej skutków ubocznych (dolegliwości bólowych). Leki, które przyjmuje chory, mają za zadaniu uchronić kończyny przed trwałymi urazami, np. owrzodzeniem. Powstałe na skórze zmiany i otwarte rany leczy się za pomocą miejscowych środków przeciwzapalnych w formie opatrunków. Zmiany świadczące o początkach martwicy zatrzymywane są za pomocą antybiotyków. Dodatkowo podawane są leki obkurczające naczynia i niesteroidowe leki przeciwzapalne. W związku z tym, iż choroba powoduje powstawanie zakrzepów i zatorów, lekarz przepisuje środki o działaniu przeciwkrzepliwym i przeciwpłytkowym. W zaawansowanych przypadkach konieczne może być leczenie chirurgiczne polegające na usuwaniu powstałych w żyłach i tętnicach zrostów i skrzepów. Leczenie powinno być również wspierane przez zbilansowaną i zdrową dietę opartą o produkty niskotłuszczowe. Należy zadbać o obecność w jadłospisie pokarmów wspomagających krew, czerwone mięso, drób, ryby, jaja, zielone warzywa, rośliny strączkowe, jagody, orzechy. Dodatkowo w codziennej diecie nie powinno zabraknąć owoców i warzyw bogatych w witaminę C, która chroni krwinki czerwone. Aby zachować jak najdłuższą żywotność krwinek i usprawnić ich produkcję, należy jeść produkty bogate w witaminy B2, B12 i E. Choroba Buergera uznawana jest za nieuleczalną, jednak dającą się spowolnić. Dlatego kluczowa jest szybka reakcja i zgłoszenie się do lekarza w przypadku wystąpienia przynajmniej jednego z niepokojących objawów. W porę wprowadzone leczenie i stosowanie się do zdrowego trybu życia pozwoli zminimalizować dolegliwości bólowe i zapobiec powstaniu martwicy. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Emilia Kruszewska Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy
Choroba i zespół Raynauda. W 1862 roku Maurice Raynaud zauważył u swoich pacjentów i opisał objaw, polegający na nawracającym blednięciu skóry palców, wywołanym przez nagły skurcz naczyń krwionośnych. Wkrótce okazało się, że nazwany imieniem odkrywcy objaw jest dla medycyny znacznie większym wyzwaniem, niż początkowo sądzono.
W chorobie Buergera, czyli zakrzepowo-zarostowym zapaleniu naczyń, dochodzi do stopniowego zwężania się lub całkowitego zarastania małych i średnich tętnic. W ścianach tętnic rozwija się proces zapalny, co skutkuje powstaniem zakrzepów w świetle naczyń. Najczęściej ma to miejsce w kończynach dolnych. Co wywołuje reakcję zapalną ściany tych drobnych naczyń? Przyczyna nie została jeszcze wyjaśniona. Koncepcji jest wiele, między innymi zakażenie bakterią, wirusem lub grzybem. Podejmuje się również kwestię zaburzeń układu odpornościowego. Jedno jest pewne - to palenie tytoniu ma decydujący wpływ na powstanie zmian w tętnicach. Głównie narażeni są młodzi, palący mężczyźni, przed 40 rokiem życia. Poza nikotynizmem do czynników ryzyka należą skłonność rodzinna, stresujący tryb życia, chłodny klimat, choroby tkanki łącznej, na przykład toczeń układowy, oraz miażdżyca naczyń. Obecnie jest prowadzonych wiele badań, które być może wyjaśnią, co wywołuje tę chorobę prowadzącą niejednokrotnie do kalectwa. Przeczytaj: Dlaczego tętnice nóg stają się niedrożne? Jak przebiega ta choroba i jakie daje objawy? Przebieg choroby Buergera jest falowy – naprzemiennie po okresach spokoju i ustąpienia objawów, dolegliwości nawracają. Chory skarży się na uczucie ziębnięcia, nadmierne pocenie i drętwienie palców stopy i łydki. Jest to spowodowane zmniejszającym się ukrwieniem kończyn dolnych. Pojawia się jeszcze bladość lub zasinienie, a także zaburzenia czucia, na przykład mrowienie, drętwienie. Z czasem pojawiają się bóle podczas chodzenia, tak zwane chromanie przestankowe, które głównie umiejscowione są w stopach. Po kilku latach od pierwszych objawów, niedokrwienie narasta i pojawiają się bóle spoczynkowe, owrzodzenia i zmiany martwicze. Choroba ma przebieg długotrwały, postępuje powoli. Polecamy: Co to jest chromanie przestankowe? Co z tym zrobić? Wykazano, że jedynie zaprzestanie palenia tytoniu może zatrzymać postęp choroby Buergera. Pozostałe działania i leczenie mogą okazać się nieskuteczne, jeżeli pacjent nie zrezygnuje z papierosów. Co więcej, konieczne są dbałość o higienę stóp, unikanie chłodu i stresów, a także ruch, utrzymanie prawidłowej masy ciała i dieta niskotłuszczowa. Uważa się, że choroba Buergera jest nieuleczalna. W leczeniu stosuje się leki, które rozszerzają naczynia i zapobiegają nadmiernemu krzepnięciu krwi, ale nie likwidują przyczyny. W przypadku bardzo silnych bólów, które nie ustępują po lekach przeciwbólowych, i gdy dojdzie do owrzodzeń i martwicy, niezbędna może się okazać amputacja kończyny. Ten radykalny zabieg przynosi ulgę i likwiduje dolegliwości, ale znacznie pogarsza jakość życia takiej osoby. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Ostra białaczka limfoblastyczna u dzieci to kolejny rodzaj białaczki u dzieci. Może pojawić się u dzieci między trzecim a szóstym rokiem życia, najczęściej u chłopców. Białaczka limfoblastyczna u dzieci najczęściej wywodzi się z linii komórkowej limfocytów typu T. Ostra białaczka limfoblastyczna - objawy: osłabienie;

Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Zapalenie zakrzepicy to zakrzepica zapalna małych tętnic, średniej wielkości tętnic i niektórych żył powierzchownych powodujących niedokrwienie tętnicze dystalnych kończyn i powierzchowne zakrzepowe zapalenie żył. Głównym czynnikiem ryzyka jest palenie. Objawy zaniku zapalenia zakrzepicy obejmują kulawizny, niebolesne owrzodzenia podudzi, ból spoczynkowy i zgorzeli. Rozpoznanie ustala się na podstawie badania klinicznego, nieinwazyjnych badań naczyniowych, angiografii i wykluczenia innych przyczyn. Leczenie zarażenia zapaleniem zakrzepicy obejmuje zaprzestanie palenia. Rokowanie jest bardzo dobre w odmowie użycia tytoniu, ale kiedy pacjent nadal pali, zakłócenia nieuchronnie postępują, często prowadząc do potrzeby amputacji kończyn. Zwalczanie zapalenia zakrzepicy występuje prawie wyłącznie u osób palących i dominuje u mężczyzn w wieku 20-40 lat. Tylko około 5% przypadków odnotowano u kobiet. Choroba występuje częściej u osób z genotypem HLA-A9 i HLA-B5. Częstość występowania jest najwyższa w Azji, na Dalekim i Środkowym Wschodzie. Zanikanie zapalenia zakrzepicy powoduje częściowe zapalenie w małych i średnich tętnicach, a często w powierzchownych żyłach kończyn. W ostrym zatarciu zakrzepowego zapalenia skrzepliny zatorowej towarzyszy naciek neutrofilowy i limfocytarny wewnętrznej powłoki naczyń krwionośnych. Komórki śródbłonka rozmnażają się, ale wewnętrzna elastyczna płyta pozostaje nienaruszona. W fazie pośredniej organizowane są zakrzepice i nie są one całkowicie zreaneralizowane. Środkowa warstwa naczyń jest zachowana, ale może zostać zinfiltrowana przez fibroblasty. W późniejszych stadiach może dochodzić do zwłóknienia okołobwatowego, czasami z zajęciem sąsiadujących żył i nerwów. [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7] Co powoduje zatarcie zapalenia zakrzepicy? Powód jest nieznany, chociaż palenie papierosów jest głównym czynnikiem ryzyka. Mechanizm może obejmować nadwrażliwość lub toksyczne zapalenie naczyń. Według innej teorii, zapalenie naczyń zakrzepowo-zatorowe może być zaburzeniem autoimmunologicznym wywołanym przez komórkową odpowiedź na kolagen typu ludzkiego I i III, który jest częścią naczyń krwionośnych. Objawy zaniku zapalenia zakrzepicy Objawy są takie same jak w przypadku niedokrwienia tętniczego i powierzchniowego zakrzepowego zapalenia żył. Około 40% pacjentów w historii wskazuje na migrację zapalenia żył, zwykle w powierzchniowych żyłach goleni lub stopy. Początek jest stopniowy. Oddziałują na dystalne naczynia kończyn górnych i dolnych, następnie rozwijają się proksymalnie, osiągając kulminację w rozwoju dalszej zgorzeli i ciągłego bólu. Uczucie zimna, drętwienia, mrowienia lub pieczenia może pojawić się przed pojawieniem się obiektywnych objawów choroby powodującej zatkanie zapalenia zakrzepicy. Często ujawniają zjawisko Raynaud. Możliwe jest chromanie przestankowe w uszkodzonej kończynie (zwykle w łuku stopy lub nogi, rzadziej w ramieniu, ręce lub udzie), zdolne do ustępowania w bólu. Jeśli ból jest intensywny i stały, zwykle dotknięta noga jest stale zimna, nadmiernie się pociga i staje się sinicza, prawdopodobnie ze względu na wzrost napięcia współczulnego układu nerwowego. U większości pacjentów rozwijają się choroby wrzodowe, które mogą prowadzić do zgorzeli. Impuls jest zmniejszony lub nieobecny na jednej lub więcej tętnicach nóg, a często na nadgarstku. U młodych ludzi, którzy palą i mają wrzody kończyn, pozytywny test Allena (ręka pozostaje blada po tym, jak badacz jednocześnie ściska tętnice promieniowe i łokciowe, a następnie na przemian uwalnia je) potwierdza diagnozę. Często podczas wykonywania liftingu i zaczerwienienia podczas obniżania dotkniętych rąk, stóp lub palców pojawia się bladość. Niedokrwienne owrzodzenie i zgorzel, zwykle jeden lub więcej palców, są w stanie rozwinąć się wcześnie, ale nie ostro. W nieinwazyjnych badaniach stwierdza się silny spadek przepływu krwi i ciśnienia krwi w dotkniętych palcach, nogach i palcach. Gdzie boli? Diagnoza zatarcia zapalenia zakrzepicy Domniemana diagnoza jest podniesiona podczas zbierania wywiadu i badania fizykalnego. Potwierdzają to następujące dane: Wskaźnik kostka-ramię (stosunek skurczowego ciśnienia krwi w stawie skokowym do BP na ramieniu) lub zmiana ciśnienia odcinkowego na kończynach górnych wskazuje na dystalne niedokrwienie; echokardiograficznie wykluczone zator, migrujący z jam serca; badania krwi (np. Oznaczanie zawartości przeciwciał przeciwjądrowych, czynnik reumatoidalny, dopełniacz, przeciwciała anty-centromerowe, przeciwciała aHTH-SCL-70) wykluczają zapalenie naczyń; testy na przeciwciała przeciwko fosfolipidom wykluczają zespół antyfosfolipidowy (chociaż ilość tych przeciwciał może być nieznacznie zwiększona z obliteracyjnym zapaleniem zakrzepowym); vasografia wykazuje charakterystyczne zmiany (segmentowe okluzje dystalnych tętnic w ramionach i nogach, zawiłe wirujące naczynia oboczne wokół okluzji, brak miażdżycy). [8], [9], [10], [11], [12], [13], [14] Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Z kim się skontaktować? Leczenie obliteracyjnego zapalenia zakrzepicy Leczenie polega na rzuceniu palenia. Dalsze stosowanie tytoniu nieuchronnie prowadzi do progresji choroby i ciężkiego niedokrwienia, często prowadząc do potrzeby amputacji. Inne środki obejmują eliminację hipotermii, zniesienie leków, które mogą powodować skurcz naczyń, oraz zapobieganie uszkodzeniom termicznym, chemicznym i mechanicznym, szczególnie ze względu na źle dobrane obuwie. U pacjentów w pierwszej fazie rzucania palenia iloprost w 0,5 do 3 ng / kg na minutę dożylnie przez 6 godzin lub dłużej może pomóc w zapobieganiu amputacji. Pentoksyfilinę, blokery kanału wapniowego i inhibitory tromboksanu można przepisać empirycznie, ale nie ma dowodów potwierdzających ich skuteczność. Istnieje badanie dotyczące możliwości kontrolowania przebiegu choroby poprzez określenie zawartości przeciwciał przeciwko śródbłonkowi. Leki Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.

Choroba Buergera – objawy. Podczas choroby Buergera światło tętnic zwęża się a w dalszych etapach zamyka. Dotyczy to zazwyczaj mniejszych tętnic kończyn dolnych. Objawy czasowo ustają lub nasilają się a ból związany jest niedokrwieniem poprzez zaburzenia w naczyniach. Przy chorobie Buergera osoba chora odczuwa narastający i Choroba Kawasaki co to jest?Choroba Kawasaki (nazywana wcześniej skórno-śluzówkowym zespołem węzłów chłonnych) ma charakter samoograniczający się i zazwyczaj ustępuje po około 12 dniach. Szybkie leczenie ma kluczowe znaczenie dla uniknięcia poważnych problemów sercowo-naczyniowych. Większość dzieci w pełni wraca do zdrowia. U niektórych, może jednak dojść do poważnych powikłań kardiologicznych. Choroba Kawasaki jest najczęstszą przyczyną nabytej choroby serca u dzieci w krajach rozwiniętych. EpidemiologiaZachorowania na chorobę Kawasaki występują na całym świecie. Zapadalność różni się jednak znacznie w zależności od regionu i grupy etnicznej, największa występuje u dzieci pochodzenia azjatyckiego (75-85 proc. przypadków), zwłaszcza u występowania choroby w Japonii oceniana jest na 105/100 000 u dzieci poniżej 5. roku życia, natomiast w Wielkiej Brytanii 8,1/100 Polsce częstość występowania tej choroby jest nieznana. W krajach słabo rozwiniętych jest w dużej mierze nieznana, a dane mogą być niepełne. Choroba Kawasaki a odraZespół Kawasakiego jest szczególnie trudny do zdiagnozowania na obszarach, gdzie nadal powszechne są zachorowania na odrę, ponieważ objawy obu chorób mogą być podobne. W wielu krajach stwierdzono wzrost liczby dzieci z rozpoznaną chorobą Kawasaki na początku XXI jest jednak jasne, czy oznacza to faktyczny wzrost zapadalności, czy może wyższą rozpoznawalność tej choroby przez lekarzy lub większą tendencję do stwierdzania u dzieci z niepełnymi objawami klinicznymi choroby najczęściej obserwowano w styczniu, a najrzadziej w maju. Z danych amerykańskich wynika, że zachorowania najczęściej występują zimą i wczesną ryzyko zachorowania występuje w rodzinach, w których jedno dziecko zachorowało, u bliźniąt i u dzieci rodziców, którzy chorowali na chorobę zarówno wg danych japońskich, jak i amerykańskich wynosi około 0,17 proc. Zespół Kawasakiego nie jest zakaźny. Choroba Kawasaki przyczynyPrzyczyny choroby nadal nie zostały poznane. Przypuszcza się, że u osób genetycznie predysponowanych dochodzi do nieprawidłowej odpowiedzi układu immunologicznego na antygeny czynników zakaźnych (np. bakterii lub wirusów, ale też na czynniki środowiskowe).Powoduje to naciekanie ścian naczyń krwionośnych przez komórki zapalne układu odpornościowego, co może doprowadzić do martwicy ścian naczyń. Procesem chorobowym może być zajęta każda tkanka, układ lub narząd. Często w wywiadzie u pacjenta stwierdzano niedawno przebytą infekcję górnych dróg przyczyny: Znane są trzy czynniki, które zwiększają ryzyko zachorowania:wiek - dzieci poniżej 5. roku życia,płeć - chłopcy są bardziej narażeni (1,5-krotnie) na zachorowanie niż dziewczynki,pochodzenie etniczne - dzieci pochodzenia azjatyckiego lub mieszkające w Japonii czy Korei, częściej chorują na chorobę Kawasaki objawyPoczątek choroby jest nagły, pojawia się gorączka niejasnego pochodzenia trwająca co najmniej 5 dni, nieustępująca mimo podawania leków przeciwgorączkowych i chorobowe zwykle pojawiają się w trzech fazach: ostrej, podostrej i Faza ostraObjawy pierwszej fazy (zwykłe do 10. dnia) mogą obejmować:gorączkę, często powyżej 39°C, trwającą dłużej niż trzy dni; w niektórych rzadkich przypadkach gorączka może trwać od 3 do 4 tygodni;przekrwienie oczu (zapalenie spojówek), bez wydzieliny ropnej lub wysięku;wysypka (przypominająca odrę lub szkarlatynę) na tułowiu, kończynach i na narządach płciowych (okolica pieluszkowa);żywoczerwone zabarwienie błony śluzowej gardła i jamy ustnej;czerwone, suche, popękane usta i wyjątkowo czerwony (malinowy), spuchnięty język;jednostronne powiększone węzłów chłonnych szyi (co najmniej 1,5 cm);twardy obrzęk grzbietów rąk i stóp;czerwona, napięta, lśniąca skóra na dłoniach i podeszwach stóp;drażliwość; tej fazie może dojść do zapalenia mięśnia Faza podostraW drugiej fazie choroby (10. dzień do 6,5. tygodnia) może pojawić się:łuszczenie się skóry na dłoniach i stopach, szczególnie na czubkach palców rąk i stóp (około 2.–3. tygodnia),bóle stawów,biegunka,wymioty,ból 3. tygodnia zwykle rozwijają się tętniaki. W tej fazie jest najwyższe ryzyko nagłej Faza zdrowieniaW trzeciej fazie (6,5. do 9. tygodnia) choroby objawy powoli ustępują, chyba że pojawią się powikłania. Wszystkie laboratoryjnie badane parametry (nie są konieczne do ustalenia choroby ze względu na małą specyficzność, z wyjątkiem płytek krwi, których liczba po 7 dniu choroby osiąga wysokie stężenie), które uległy zmianom, powracają do normy. Może minąć nawet osiem tygodni, zanim dziecko wróci w pełni do objawy nie zawsze występują jednocześnie. U niektórych niemowląt rozwija się tylko kilka z nich. Mogą również występować inne niespecyficzne Kawasaki kiedy zgłosić się do lekarza?Należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza, jeśli dziecko ma gorączkę, która trwa dłużej niż 4-5 dni, zwłaszcza jeśli towarzyszą jej cztery lub więcej z następujących objawów:zaczerwienienie oczu,zmiany w jamie ustnej, bardzo czerwony (malinowy), spuchnięty język, czerwone, popękane usta,zaczerwienienie dłoni lub podeszew,łuszczenie się skóry,wysypka,obrzęk węzłów chłonnych (zwykle jednostronny).Dziecko z podejrzeniem choroby Kawasakiego powinno być jak najszybciej choroby KawasakiegoRozpoznanie choroby opiera się na obrazie klinicznym, wynikach badań laboratoryjnych i badania echokardiograficznego (ekg). Do podstawowych (klasycznych) kryteriów klinicznych należą:gorączka trwająca ponad 5 dni mimo stosowanego leczenia farmakologicznego;zmiany na dłoniach i stopach (zaczerwienienie i obrzęk oraz złuszczanie naskórka w drugiej fazie choroby);polimorficzna wysypka (tzn. przybierająca różne postaci: plamek, grudek, krostek i pęcherzyków);zapalenie spojówek;zmiany na wargach i błonach śluzowych jamy ustnej (zaczerwienienie, obrzęk i pęknięcia na wargach, malinowy język, zaczerwienienie błony śluzowej jamy ustnej);zwykle jednostronne powiększenie węzłów chłonnych szyjnych (co najmniej jeden powyżej 1,5 cm).Za pierwszy dzień choroby uznaje się pierwszy dzień obserwowano u 100 proc. chorych, zmiany w jamie ustnej u 96 proc.,zmiany na spojówkach u 86 proc.,zmiany skórne u 82 proc.,zmiany na stopach i dłoniach u 81 proc.,powiększenie węzłów chłonnych u 71 proc. chorych z zaleceniami American Heart Association (AHA) pełnoobjawową postać choroby rozpoznaje się wtedy, gdy gorączce towarzyszą 4 lub 5 podstawowych objawów klinicznych, po wykluczeniu innych chorób. Choroba Kawasaki leczenieLeczenie choroby Kawasaki w ciągu 10 dni od jej rozpoczęcia może znacznie zmniejszyć ryzyko powikłań - zmian w tętnicach, a także innych poważnych powikłań kardiologicznych stanowiących główną przyczynę zgonów. W leczeniu stosuje się przede wszystkim immunoglobuliny (białka uczestniczące w zwalczaniu stanu zapalnego) i kwas acetylosalicylowy. Powikłania choroby KawasakiegoNajpoważniejszymi powikłaniami choroby są zmiany w układzie sercowo-naczyniowym, takie jak: tętniaki tętnicy wieńcowej, obniżona kurczliwość mięśnia sercowego i niewydolność serca, zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca i niedrożność tętnic kardiologiczne obejmują naczyń krwionośnych, zwykle tętnic wieńcowych, które dostarczają krew do serca,tętniaki tętnicy wieńcowej,obniżona kurczliwość mięśnia sercowego i zaburzenia rytmu serca,zapalenie mięśnia sercowego,niedrożność tętnic z powikłań może uszkodzić serce dziecka. Zapalenie tętnic wieńcowych może prowadzić do osłabienia i wybrzuszenia ściany tętnicy (tętniak). U około 25 proc. dzieci z chorobą Kawasaki pojawiają się tętniaki tętnic wieńcowych. Tętniaki zwiększają ryzyko zakrzepów krwi, co może prowadzić do zawału serca lub powodować zagrażające życiu krwawienie wewnętrzne. U bardzo małego odsetka dzieci z problemami z tętnicą wieńcową choroba Kawasaki może spowodować śmierć, nawet podczas leczenia. Odległym powikłaniem choroby Kawasaki jest skłonność do wczesnego rozwoju miażdżycy. Zapalenie mięśnia sercowego obserwowane jest u około 50 proc. chorych, zapalenie osierdzia u 30 proc., zapalenie wsierdzia u 1 proc. (zmiany dotyczą głównie zastawki dwudzielnej i aortalnej). U około 7 proc. chorych występują objawy niewydolności Kawasaki jest główną przyczyną nabytej choroby serca u dzieci. Jednak przy skutecznym leczeniu tylko nieliczne dzieci mają trwałe uszkodzenia. RokowaniaWczesne rozpoznanie choroby i wdrożone leczenie wiąże się z niskim prawdopodobieństwem długotrwałych problemów z sercem. U dzieci, u których nie doszło do zajęcia naczyń wieńcowych, możliwe jest całkowite choroby występuje w 3–5 proc. przypadków. Jeśli u dziecka wystąpiły powikłania sercowe w wyniku choroby Kawasaki, jest ono narażone na zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań sercowo-naczyniowych w starszym wieku, dlatego niezbędne są regularne badania kontrolne oceniające stan pacjenta. Koronawirus COVID-19 a choroba KawasakiW niektórych przypadkach hospitalizowanych dzieci zauważono objawy podobne do choroby Kawasaki, część z tych dzieci uzyskała wynik pozytywny testu w kierunku COVID-19. Związek obu chorób jest przedmiotem aktualnych SARS-CoV-2, wywołujący COVID-19, jest czynnikiem powodującym nadmierną reakcję układu odpornościowego. Możliwe więc, że uruchamia reakcje zapalne podobne do choroby Kawasaki u niewielkiej liczby dotąd ani Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), ani Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) nie zweryfikowały związku między chorobą Kawasaki a koronawirusem Kowalczyk, Choroba Kawasaki jako przyczyna przewlekłej gorączki, Pediatria po Dyplomie, Październik 2013 Kardiologii, Instytut „Pomnik-Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie
Choroba Buergera dotyka przeważnie palaczy. Zwykle młodych mężczyzn. Często towarzyszy jej ból i trudno gojące się rany, które w skrajnych wypadkach mogą doprowadzić do owrzodzeń. Chorobę Buergera le
Co to jest choroba Ménétriera i jakie są przyczyny? Choroba Ménétriera to nadmierny przerost fałdów błony śluzowej żołądka. Występuje wtedy, gdy grubość fałdów przekracza 1 cm. Przyczyny tej choroby nie są znane. Jak często występuje choroba Ménétriera? Jest to choroba niezwykle rzadka (<1 przypadek na 200 000 osób). Występuje głównie u dorosłych w wieku 30–60 lat, częściej u mężczyzn. U dzieci może współwystępować z ostrym zakażeniem wirusem cytomegalii (CMV). Jak się objawia choroba Ménétriera? Charakterystyczne dla choroby Ménétriera są bóle w nadbrzuszu, nudności, wymioty, biegunka, szybkie chudnięcie, może wystąpić krwawienie z przewodu pokarmowego. Po kilku tygodniach czy miesiącach mogą także wystąpić obrzęki na nogach oraz płyn w jamach opłucnych czy w jamie brzusznej. Co robić w razie wystąpienia objawów choroby Ménétriera? W przypadku wystąpienia wyżej opisanych objawów należy zgłosić się do lekarza rodzinnego. Próby samoleczenia czy „przeczekania” choroby nie przynoszą rezultatów, a mogą jedynie zaszkodzić choremu. Jak lekarz stawia diagnozę choroby Ménétriera? Sama rozmowa z pacjentem i przeprowadzenie badania fizykalnego nie wystarczają do postawienia jednoznacznej diagnozy, gdyż podobne objawy mogą świadczyć także o obecności wielu innych chorób. Lekarz przy podejrzeniu choroby Ménétriera zleca zatem wykonanie badania endoskopowego (gastroskopii) żołądka lub badania radiologicznego z użyciem środka kontrastowego. Endoskopia pozwala na pobranie materiału(wycinków) do badania mikroskopowego, a właśnie to ostatnie decyduje o rozpoznaniu choroby. Jakie są sposoby leczenia choroby Ménétriera? Niekiedy wystarcza samo wyeliminowanie obecnej w żołądku bakterii – Helicobacter pylori (tzw. eradykacja), aby uzyskać pełne wyleczenie. Ponadto stosuje się leczenie farmakologiczne tzw. przeciwciałami skierowanymi przeciwko EGFR (cetuksymabem) oraz oktreotydem. Zmniejszenie objawów choroby można uzyskać, stosując leki hamujące wydzielanie kwasu solnego w żołądku z grupy IPP (inhibitory pompy protonowej) oraz tzw. blokery receptora H2. Fot. Helicobacter pylori (ciemne, drobne pałeczki) w śluzie i na powierzchni komórek nabłonkowych żołądka U dzieci, jeśli potwierdzi się aktywne zakażenie wirusem cytomegalii lekarz może zlecić stosowanie gancyklowiru. Czasem jednak konieczne jest leczenie operacyjne (częściowe lub całkowite wycięcie – czyli resekcja żołądka). Czy możliwe jest całkowite wyleczenie choroba Ménétriera? Tak, należy jednak pamiętać, że choroba Ménétriera może trwać wiele lat nierozpoznana, gdyż ze względu na sporadyczne przypadki jej występowania lekarze rzadko wysuwają podejrzenie tej choroby podczas stawiania diagnozy. Co trzeba robić po zakończeniu leczenia choroby Ménétriera? Zależy to głównie od zastosowanego leczenia. Niekiedy zaleca się okresowe kontrole endoskopowe (gastroskopia). Co robić, aby uniknąć zachorowania na chorobę Ménétriera? Nieznajomość przyczyn choroby nie pozwala na formowanie jakichkolwiek zaleceń. Należy jednak pamiętać, że jest to choroba niezwykle rzadka o zdecydowanie łagodnym (nienowotworowym) charakterze.
OUa4.
  • 07is53m8m1.pages.dev/291
  • 07is53m8m1.pages.dev/317
  • 07is53m8m1.pages.dev/36
  • 07is53m8m1.pages.dev/53
  • 07is53m8m1.pages.dev/74
  • 07is53m8m1.pages.dev/187
  • 07is53m8m1.pages.dev/115
  • 07is53m8m1.pages.dev/259
  • 07is53m8m1.pages.dev/99

    • choroba buergera u dzieci